Etna Marathon Tour 2018…

De Etna marathon Tour, 5 dagen op en rond de Etna vulkaan op Sicilie.

Voordat ik hier het verslag van de Etna marathon Tour (EMT) uit de doeken doe even wat context. Ik heb zelf nog nooit eerder een meerdaagse wedstrijd gedaan. Wel verschillende marathons (+25) in binnen en buitenland. Daar rijd ik het laatste jaar uitslagen rond 25-50 algemeen. Ik zocht een meerdaagse in Italië omdat ik van het land hou. Nadat ik een teamgenoot had gevonden bleek de EMT het beste te passen in ieders agenda.

De Etna Marathon Tour.
Het is een 5 daagse etappewedstrijd voor duo’s. Het aantal deelnemende teams is maximaal 50 en er wordt gereden op en rond de Etna in Sicilie. De organisatie is in handen van de lokale MTB vereniging en Etna mountainbike tours. Het wordt voor de derde keer georganiseerd, 2 weken voorafgaand aan de UCI ETNA MARATHON (80km en 3000hm). Drijvende kracht achter dit alles is Maurizio,een bevlogen en hardwerkende Siciliaan. De etappes zijn tussen de 50 en 75km lang en kennen tussen de 1100 en 2150 hm per dag. De kosten van deze meerdaagse is 660,- incl 5 overnachtingen met ontbijt, diner , bagage transport en deelname aan de eendaagse UCI ETNA Marathon 2 weken later (Het kan goedkoper als je eerder inschrijft).

Racereport
Aan de start van de EMT stonden 23 teams, hiervan deden 2 teams de 2 daagse variant. Het deelnemersveld bestond uit 4 teams uit Malta, 2 uit België, 2 uit Frankrijk,2 uit Denemarken en de rest uit Italië en Sicilië. De teams waren ingedeeld in 5 men klasse, 6 masters 1 teams, 7 masters 2 teams en 3 mixed teams. Ikzelf vond het lastig om te oordelen of het niveau hoog lag maar masters 2 team Trust Rotwild – Zaes met Bart Seynaeve en Hans Planckeart gaven aan dat het niveau echt wel hoog lag. Deze 2 kleppers hebben al veel op hun palmares staan, er zijn weinig meerdaagsen die ze nog niet hebben gedaan. Zo is Hans Belgisch kampioen marathon 2011 en heeft hij verschillende Duitse marathons als M2 op zijn naam staan alsmede de crocodile trophy en Himalaya bikechallenge. De eerste 4 teams gingen naar mijn beleving net zo hard omhoog als een duo van KMC of Thijs Hendriks fietsen 😃

Etappe 1: 22km en 1100hm – klimtijdrit.
Elke minuut werd er een team van het schavot gelaten om de Etna te bedwingen tot 1800m hoogte vanaf Startplaats Milo. De eerste helft vd klim was asfalt en geplaveide Romeinse wegen, de rest was gravel en lavasteen, het laatste vergelijkbaar met rul zand (bolt voor geen meter). De klim was niet technisch en was voor de mannen met voldoende wattage in de benen ook op de 15 -20% stukken te fietsen. Er zaten een paar korte snelle afdalingen over het lavasteen maar dat was het ook wel. Afdalen op het lavasteen is vergelijkbaar met de gravelweg in zuid Limburg, insturen en maar zien waar je ergens in de buitenbocht al driftend en schuivend beland.
Mijn teammaat werd kort voor de start ziek dus we konden helaas niet meedingen voor het podium. De snelsten deden er 1:35 over. Bart en Hans werden op 40 seconden 2e bij de M2, achter de nationaal kampioen van Malta. Van de finish had de organisatie veel proberen te maken met Knetterharde muziek door een dj, een cameraploeg en voldoende eten en drinken om de reserves aan te vullen.

Gezamenlijk werd er nadien overnacht in een Rifugio waar tevens prijsuitreiking, diner, briefing en ontbijt was. Ook kon je hier via whapp aangeven of je misschien tegen betaling een massage of technische ondersteuning wilde boeken.

Etappe 2: 55km en 1750hm
Een niet bijster moeilijke etappe. Landschappelijk gezien wel fraai maar daar moet je maar net oog voor hebben als het koers is. De etappe kende 2 kortere klimmen van elk ongeveer 400 hm gevolgd door snelle lavasteen afdalingen en vervolgens de langste klim vd dag, met 900hm was het een mooie loper, nooit heel steil maar door de ondergrond zwaar genoeg. Helaas was m’n maat nog ziek en heeft hij moeten uitstappen. De snelle mannen bleken met 3 teams kort op elkaar te zitten en zowaar wisten onze Belgische kompanen in de M2 klasse de leiders trui over te nemen van de Maltezen. Na ongeveer 3 uur koers waren de snelsten binnen.

Geslapen werd er de komende 2 nachten op 2000m hoogte bij een van de kraters in een Rifugio waar dit jaar ook een vd giro etappes op de Etna finishten.

Etappe 3: 46 km en 1450hm rond de Etna.
Een erg korte etappe waar de koers hard gemaakt werd door de koplopers. De eerste klim was ruig terrein en soms vies steil. Hierdoor probeerden enkele teams weg te rijden waardoor het tempo de lucht in ging. Ik ben inmiddels solo verder gegaan en is mijn teammaat ziek teruggevlogen naar België, wat achteraf ook maar
goed was ook ( bacteriële infectie met als gevolg nierfalen en ontstoken galblaas).
Deze rit eerst maar eens gekeken hoe het er in de koers aan toeging en wat het niveau was. Dit omdat ik de voorgaande 2 dagen me hier niet in kon mengen vanwege het aangepaste tempo voor mijn maat. In de laatste klim bleek ik nog voldoende overschot te hebben en ben ik weggereden van P1 masters 2 en P3 masters 1. Met 5 minuten voorsprong op P3
Masters1 tevreden mijn eerste koersdag kunnen afsluiten.

Etappe 4: 66km en 1500hm. Een mooie etappe waarbij dit keer van de vulkaan af zijn gegaan, door een delta heen en vervolgens een naburig nationaal park in gedoken. De startklim was hetzelfde als de dag ervoor, dit keer kon ik echter de elite mannen wel volgen en was ik samen met P1 en 2 masters 1 mee met de leiders vd wedstrijd. De volgende lange afdaling werd er niet heel stevig gedaald waarop ik samen met P2 masters 1 ben weggereden en gedrieën samengewerkt in de delta om de voorsprong te vergroten. De jongens van Radio Vela hielden echter de benen stil waarop ik alleen aan de laatste klim ben begonnen van ongeveer 800hm. Een redelijk korte klim waardoor hij soms flink steil was. Halverwege kwam nr 1 en 2 van masters 1 me achterop en kon ik aanklampen al scheelde het niet veel of ik moest lossen. 200hm voor de top kwamen echter de leiders achterop en leek het wel alsof een sky trein voorbij kwam. Aanklampen was voor ons geen optie en zo viel ons plannetje in het water. Uiteindelijk toch ook de M1 moeten laten gaan en in eigen tempo de rest vd klim en afdaling afgerond. Een mooie afdaling, niet heel technisch maar wel mooie vergezichten en een x ander landschap dan die vulkaan. Gefinisht werd er in een klein Siciliaans plaatsje onder toeziend oog vd plaatselijke carbinieri waarna de deelnemers over verschillende hotels en b&b’s en campings werden verdeeld.

Etappe 5: de koninginnerit: 70km en 2150 hm. In deze rit zat van alles, korte klimmen, een lange klim, zowaar technische downhills en enkele steile geitenpaden welke met de kin op het stuur te fietsen waren. De eerste downhill werd door de kopgroep geneutraliseerd omdat het pad er uitgespoeld bij lag door de vele regen van een week eerder. Hierna begon de koers en werd al snel duidelijk dat het eindklassement nog open lag. Er werd aanvallend gereden en het tempo van de kopgroep was voor mij al snel niet meer te volgen. De eerste DH was opletten geblazen en meerdere teams reden lek door de scherpe rotsen die vaak achter knipgaten lagen. Ook ik ontkwam er niet aan. Na mijn lekke band (latex en 4mm glasvliesvezels deden z’n werk icm met een CO2 patroon en pompen) kwam ik Bart en Hans weer achterop en heb ik me prima geamuseerd tussen hun in. Zo kon ik de spanning van het podium van masters 2 goed meemaken. In de klimmen waren de Belgen beter, in de afdaling de Maltezen. Laat nou net de laatste 10km een steile technische afdaling zijn welke de maltezen al eens eerder hebben gereden. Zou de 2:55 genoeg zijn?
Tot bovenaan de laatste klim bij Bart gebleven met daar een minuut achter Hans en op zijn hielen de Maltezen. Doordat Bart goed kan dalen ben ik op de klim bij hem weggereden en kon zo voor hem finishen. Helaas was Hans door het ontbreken van linten de weg kwijt geraakt en was Bart al de finish gepasseerd. Ruim 2 minuten later passeerde Hans waardoor volgens het reglement van het event van deze duo race de Belgen gediskwalificeerd werden…..weg titel. Een erg sneu einde voor Bart en Hans en ook de Maltezen waren wat beduusd toen zij de winst in de schoot geworpen kregen. Tenslotte waren de Belgen 4 van de 5 dagen gewoonweg net wat sterker.
N.b. Bij de men categorie was het ook bijzonder spannend en ging de winst uiteindelijk naar New Bike 2008 racing team, kort gevolgd door A&G racing team ( een voormalig prof van Lampre met een van zijn protegees).

Verdict.
De organisatie van deze meerdaagse zit prima in elkaar. Men streeft naar een gemoedelijke sfeer waarbij iedereen niet opgaat in de menigte maar men je gewoon bij naam kent. Dit houdt het voor hun als organisator ook leuk aldus Maurizio. De sfeer is dan ook fijn, men helpt elkaar na de races, geeft high fives of knoopt ongeacht nationaliteit een praatje aan over je performance, ongeacht hoe hoog/ laag je in de ranking staat.
Qua parcours vond ik dat de etappes langer en technischer hadden gemogen. Het aantal kilometer singletrack was beperkt behoudens de laatste etappe. Volgend jaar beloofde maurizio in ieder geval naar 6 dagen te gaan en omdat dit pas de eerste editie was waarbij er een hoog niveau aan de meet stond kan het maar zo zijn dat men nu het ook gaat uitbouwen. Vooropgesteld dat men wel de kleinschalige sfeer (max 50 teams) wil behouden. Qua landschap is het natuurlijk bijzonder, al blijft mij persoonlijk de Alpen meer boeien dan het vulkaanlandschap.
Wil je van Italië genieten en al zijn flair, hard koers maken maar niet de hele dag te hoeven afzien: dan is dat jouw meerdaagse.

Kasper Burgers