D groep: Sauerland 2015

We kunnen terugblikken op een zeer geslaagde trip. Want aardig tot uitstekend weer, prima routes en dito klimmetjes en een algehele goede sfeer. Een hotel waar je je niet hoefde te haasten voor het ontbijt (want broodjes en koffie vers aangevuld) en waar de Warsteinertjes rijkelijk van de tap vloeiden. Dat klinkt vele renners vast bekend in de oren!

Maar voor mij niet. Voor mij was het allemaal nieuw. En ik heb mij dan ook vaak genoeg verbaasd.

Zo dacht ik bij een Strammer Max eerder aan iemand die de morning-after met spierpijn zijn bed uitkomt, maar kennelijk is dit de favoriete versnapering van een groep hongerige renners.
In de smaak vallen blijkbaar ook de kleine buisjes, gelletjes en tabletten. Voor extra energie. Of zoiets. Zelfs Marcel bediende zich daarvan om op tijd op de colletjes te komen. Het zij gezegd, altijd als eerste.
Maar wat als hij zich zou beperken tot de klassieke Snelle Jelle, zoals Herman deed? En hoe heeft Sylvester het eigenlijk voor elkaar gebokst om toch telkens weer met een glimlach op de top te komen? Hij is een kwartiertje uit beeld, om vervolgens in een klein verzet en opperste staat van paraatheid aan te sluiten bij de rest van de groep. Of juist door te rijden! Om beneden in het dal te wachten op de rest. Onder het motto “de eersten zullen de laatsten zijn”? Hoe dan ook, petje af Sylvester!

Alleen Marco heeft De Turm niet van dichtbij gezien – vanwege rugklachten. Maar hij heeft dat de tweede dag ruimschoots gecompenseerd met veel kopwerk. Trouwens wel in de afdalingen.
De rest van de groep zat op dag 1 in felle onderlinge duels tijdens de vele beklimmingen. Daarbij een iemand uitgezonderd: Monique. Zij reed weliswaar in “het peleton”, onderaan meestal nog wat van achteren maar bovenaan steevast van voren, maar dat deed ze op unieke wijze. Waar de heren afzagen en zich gefocust hielden op het stijle asfalt, daar keek Monique vrolijk om zich heen. “O wow, kijk die wouw ! En hebben jullie dat uitzicht zojuist gezien ?” Nee dus, wij proberen alleen maar om nog een beetje heelhuids boven te komen.

Dat ging trouwens redelijk goed; weinig schade dit weekend. Of het zijn de besmeurde fietsen van Rogier en Hans, die wel droog stonden onder die eikenboom, maar naderhand helemaal onder de plak zaten.
Verder gelukkig niemand lek, niemand verdwaald. Alleen Monique moest in de remmen voor een hond en bezeerde zich daarbij een beetje. De fietsen op de drager van Hans zijn de hele rit blijven staan, al werd hij op het laatst geflitst in zijn fonkelende MX5.
Hoeveel PK’s dat ding heeft weet ik trouwens niet. En ook niet hoeveel cc etc. En dan weet ik nog steeds niet. Want gek genoeg was er niemand van de mannen die mij dat, en het verschil ertussen, kon uitleggen. Tenminste, die avond ervoor. Lag dat aan het aantal geconsumeerde Warsteinertjes? Of hebben ze dan toch meer verstand van derailleurs dan van auto’s? Zijn de D-mannen dan toch niet zo macho als gedacht?

Wie had bijvoorbeeld gedacht dat Herman zulke dance moves in huis had? Ja ja: toen de eerste blues songs door het cafe klonken kon hij al niet meer blijven zitten op de barkruk. En bij de partynummers was hij niet meer van de dansvloer weg te krijgen!
En dan Rogier, die zong de eerste avond uit volle borst mee met de muziek. De live muziek nodigde dan ook wel uit, verzorgd door een groep van circa 25 Harley Davidson rijders. Maar het schijnt Marcel te zijn die over de beste stembandjes beschikt. Al hebben we hem niet in de buurt gezien van de bikers met tattoos, laat staan in de buurt van de microfoon.

Zingende, dansende wielrenners. Prachtig hoor, maar voor mij toch wel even wennen. Ze dronken er wel flink op los, dat gaf een vertrouwd gevoel. Maar ’s avonds een kerel, ’s ochtends een kerel. Toch?

Dag 2 was kennelijk zwaar. Later dan gepland kwam iedereen aan de ontbijttafel aanschuiven. De tocht ging minder ver dan de bedoeling was. Nog maar amper halverwege gingen de meesten toch al weer rechtsomkeer.
De laatste restjes energie sparen voor de tweede feestavond?

Ook die avond werd weer muzikaal omlijst door de dames en heren van de Harley Davidson Club Paljas uit Stiens. Van Rote Rosen tot Alie (“doe nu eens een keertje Normaal joh!”). Ze sloten de avond af met hun clublied en vertrokken op zondag met hels lawaai. Terug naar Friesland.
Na 2 tochten, circa 130 kilometer, 2.000 hoogtemeters, 25 biertjes, een schnitzel, een cordon blue en meerdere Strammer Maxen, was het voor de meesten van ons wel mooi geweest. Douchen kon niet meer, dus inpakken en wegwezen.
Maar niet voor de die hards Marcel en Monique! Die hebben nog even samen het hoogtepunt van Sauerland gepakt, de Kahler Asten bij Winterberg.

Wat voor sommigen misschien niet meer was dan een prima fiets-weekend, was voor mij een heus avontuur, vol verrassingen. Ik heb ervan genoten; van de tochten en van de gezelligheid. Al met al een geweldig weekend!

Tom de Graaff

Nieuwbakken D-rijder
Trots om erbij te horen