A groep: Toscane 2016
We gaan naar Toscane, klinkt het zowaar zonder hapering. Die besliste toon, die geeft de doorslag. Durf je geen nee meer te zeggen. Dus op naar Toscana.
Hmmm, ik moet tegenwoordig echt werken, maar probeer een paar dagen te komen. Na de Ventoux… Hij heeft dus langer vrij dan de anderen! Als een ware bankiersboef rekent hij weer naar zichzelf toe.
Hmmm. Hij moet ook opgehaald worden, bij de Kale Berg. Daarvoor haalt hij alles uit de kast, tot aan de M&M’s toe, zoals in de tv-reclame. Ook op de fiets probeert hij iedereen uit te persen, zogenaamd slecht op de Ventoux. Mag een dominee in de gereformeerde kerk daarmee de brave zieltjes voor zich winnen, in het tenue van FTC Wenters gelden andere wetten en is het baas boven baas. Hmmm. Vanaf donderdag is alles weer anders en kan hij weer saneren. Eerst nog even die Vincent strikken met zijn grasmaaier, op de sukkel naar aeroporto Pisa. Door die muur van sigarettenrook, van conference call en iPhone naar lijfelijk witte boordengedrag in Utreg. LIeve Rien, hoe staan we er voor? Hmmm.
Die dag dondert het in Toscane. Letterlijk. Zoals een dag eerder Ronald en Gertje ook al ondervonden. Als door de bliksem getroffen pakt Ronald in een wachthokje zijn mobiel en belt Marco. En Onne. En Marcel. En Diana. Die is dan net met de kleinzoon bezig en negeert de telefoon na de naam op de display te hebben gezien. Liever een klein kind dan dat grote kind…
De Toscane-toer staat nadrukkelijk in het teken van De Nieuwe Flint! 2.0 zoals Gertje zegt. En hij kan het weten, als roekoe-hoer van het met zichzelf worstelende duifje. Die koopt zijn schuldgevoel af met 50 euro en wordt gered door Sander, die het gaatje bij zijn dochter wel weet te vinden. Een goede voetbaltrainer sloopt elke defensie. Zonder opa Flintje slaat Gertje zich ook wonderbaarlijk wel door Toscaneland. Soms schokschouderend over hel asfalt, want geen 32 achter, dan weer fladderend, als het na een afdaling weer iets omhoog gaat. Met die schokkerige lach verscholen in dat ranke klimmerslichaam.
En als hij het een keer moeilijk heeft? Effe fotootje maken, om vervolgens op een affiche te eindigen. Niet als opsporingsbericht voor een vermiste TBS’er, zoals Flint hem neerzette, maar echt spoorloos. Panamese toestanden in Toscane. Uiteindelijk kwam het goed, al gaf Ronald zichzelf de genadeklap! Maar dat was misschien wel de bedoeling van de concurrentie. Maar zonder Ronald was de koers voor Gertje te slang geworden.
Anderen vergaat het lachen op die oplopende stukken. Neem die kabouter en die dikke, zwoegend en zwijgend duwen ze de pedalen steeds moeizamer rond, ingehaald door die blonde cv-schrijfster. Kampend met heupproblemen, jaja, maar ze neemt beide heren op de steile stukken in de heupzwaai. Stoempend op karakter en ondanks te grote bidons voor de benen. “Ze zijn te dik”, zegt ze zelf, en inderdaad, grootmoeder had ze graag als humpkes in de ouderwetse erwtensoep gehad. Die heroiek achterin het peloton gaat aan de koersleider voorbij. Hij blijft in cadans, maar kan het tempo van de jongere klimgeiten niet langer volgen. De Monte Perone, zijn ultieme droom, bedriegt hem van de kant die hij aanvankelijk had willen afdalen. “32-32-32″, stamelt het door zijn hoofd, terwijl de renners voor hem stipjes worden en uiteindelijk uit beeld verdwijnen. De klimgeittrofee van de Drei Sinnen is Schnee vom gestern, zo snel kan het gaan, het gebrek aan schuimende koolhydraten doet zich voelen. O ja, zeker, op zijn leeftijd… Maar hij was nog zooo graag de competitie aangegaan…
Dat doet Marcel wel op zijn manier. Alpe d’HuZes is zijn uitdaging, door zijn werk. DIe werkgever van hem faciliteert hem aan alle kanten, anders… Het is zijn stok achter de deur! Liever zit hij aan de hammetjes, worstjes, vino’s en birra’s, in zijn luie modus, als hij maar niet hoeft op te staan… Maar na de Alpe en de Ventoux staat hij op scherp en doet zijn ding. Al daalt hij een enkele keer iets eerder af dan hem lief is…
Onne daarentegen komt andermaal bedrogen uit. Veel peddelrondjes naar zijn werk, maar in de Toscane ontbreekt het hem volgens zijn slaapmaatje aan de ware macht in de benen. ,,Ik ben geen klimmer”, verzucht hij in de aanloop naar de Perone. Nou, dat wisten wij al na Sauerland. Kansloze missie, hij kan dankzij de routekennis altijd nog solliciteren als chef fietsroutes bij de gemeente Oude IJsselstreek.
Raymond had juist meer op de fiets richting die gemeente moeten gaan. Had wat kilo’s kunnen schelen, maar misschien kan hij de marathon van Rotterdam gaan lopen. Val je noodgedwongen af. Poppy heeft dat op eigen kracht gedaan. Overschatte zichzelf met zijn verzet – als Kleinsman dat kan – maar had niet voor niets een ander kransje meegenomen… Had onderin Duitsland een blonde Perle in de bus kunnen boemzen, maar hield de Dries Roelvink-outfit wijselijk geheim voor de laatste dag in Castagneto Carducci.
Bertje Meddo deed dat niet met zijn witte trui en kreeg daar spijt van, het werd de zwarte trui. Als hij zo met die witte tanden omgaat komt hij nooit in die maatschap in de Wilhelminastraat… Elba werd een horroreiland voor hem, hij kreeg het lek niet boven. Als ie zo’n band opbouwt met Marit wordt dat een klapband. Om over gaatjes in de kleine binnenbandjes maar niet uit te weiden… Bertje pepe!
Tsja, dan de kabouter, hevig panikerend struint door het ruim van het schip. Waar is mijn fiets? Het hart bonst in de keel, waar zijn de anderen? Vertwijfeld vraagt hij zo’n Itakker die de bussen van het schip af dirigeert. Die wijst voor hem naar links, op tien meter hemelsbreed staat het kinderfietsje tegen de wand. Een zucht van verlichting, ook hij kan de Perone op, maar of dat zo’n goed idee was…?
Toch staat die klotebult bij iedereen op de palmares, als bekroning van een kloteweek fietsen in Toscane. Het is dat we nog wat copulerende wilde poese hebben gezien, anders… Desondanks verdienen Ronald en Onne een liefdevolle aai over de bol. Het was belissimo. Grazie en bon porno.
